Mendiola

Parang kailan lang ng aking tahakin paroo’t pabalik ang Mendiola

Suot ng luma kong sapatos at dala ang isang bag sa likod

Kasama ng mga manggagawa, magbubukid at mga dalita

Na sumisigaw sa nagbibingi bingihang mga panginoon

Nagbabakasakaling may makarinig kahit suntok sa buwan

Ang mahalaga ay iisang tinig at himig sa pagsigaw ng nais.

Nararamdaman ko pa ang init ng singaw ng higaang semento

Sa gitna ng isinarang kalsada sa ilalim ng bubong na ulap

Mga nananakit na lamang iniuunat gawa ng maghapong  paglalakad

At mga butong nananakit sa pakikipaggiitan at pukpok ng mga militar

Nanunuot pa sa aking ilong ang alimuom

Mula sa ilang oras na pag-ulan at pag-ambon.

Sa tindi ng init ng panahon ay kay sarap maligo

Ang masakit nga lang ay sa buga ng bumbero galing ang tubig

Habol ang hiningang pilit tumatalikod

Para hindi malunod at paglamayan

Mas mainam na ito kesa isalbeyds na lang

O dukutin at di na makita kailanman.

Parang kalian lang ng aking kalakasan

At ito ay ginugol sa pagtakbo sa lansangan

Sa paglusong sa pilapil at bukiring putikan

Upang pag-isahin ang bawat kaisipan

Tanikala’y kalagin sa kamay ng dayuhan

Sa mga mapagsamantala, mga ganid at gahaman.

Ilang panahon na nga palang ang sapatos ko ay di nagagamit

Di na rin ginagasgas ng pagal na paa ang lugar ng Mendiola

Tanging sa mga balita ko na lang nalalaman at nakikita

Sa text ng mga dating kasama na ang iba ay wala na

Ahhh Mendiola…Mendiola bahagi ka ng aking katauhan

Magagawa pa bang kita ay balikan?

(ang larawang nakalakip ay hindi ko inaari)

Ang tulang ito ay aking lahok para sa Saranggola blog awards 4.

Ang Saranggola Blog Awards 2012

ay inilunsad sa pakikipagtulungan ng

Maraming Salamat sa ating mga sponsors :

Advertisements