Si Kenzy ang isa sa pinakapaborito kong aso, dahil isa din siya sa pinakamatagal kong nakasama at madami kaming bonding moments.
Naaalala ko pa ng una siyang maconfine right after ipanganak niya ang unang batch ng kanyang mga puppies, mga 9 na taon na ang nakakaraan. Hindi siya kumain ng isang lingo at ng manganak siya ay kinailangan kong mamili kung sino ang bubuhayin dahil alam ko na kapag ipinaconfine ko siya, ang 7 anak niya ay mamamatay na. Siya ang pinili ko kaysa lahat sila ay mawala. Then October last year, muli na naman siyang napunta kay Doc Baculanta, ito ay upang ipaopera ang kanyang vaginal tumor. Tinapat na ko ni doc na mauulit pa uli ang pagtubo ng tumor na iyon at wala pa ngang isang taon, last August ay muli na naman siyang dumaan sa operasyon upang alisin ang katulad ding tumor.
Oktubre pagkagaling ko sa Calbayog, nagulat ako ng sa mahigit pa lang isang buwang pagkakaopera ay Makita kong me umuusli na naman sa kanyang ari. Doon na ko kinutuban na mula na sa loob ang tumutubong iyon sa kanya at maaaring kumakalat na sa loob ang kanyang cancer. Inihanda ko na ang aking sarili na di na magtatagal ang kanyang buhay.
Kahapon, ganap na ika-10 ng umaga, namaalam na nga siya. Matapos na mapansin kong di siya makatayo at dumadaing na noong una ay inakala ko lang na masakit ang paa, yun pala ay tuluyan na siyang iginupo ng sakit.
Ang ipinagpapasalamat ko na lang ay di siya pinahirapan ng matagal. Masigla pa siya ng sinundang araw maliban sa napansin naming umiika-ika ito. Nakakain pa ng maayos na hapunan at napainom ko pa ng 2 klase ng gamot bago siya namaalam.
Kakamiss ung pagkagat niya sa laylayan ng pantalon ko tuwing ako ay dumarating at ang pagboboxing naming dalawa.
Ngayon kasama na siya nina Koji at Negra na naghaharp sa heaven.
Satiriko ng buhay 